Rozdział pierwszy

Muzyka: Klik

Dwudziesty piąty  grudnia 2011roku

            Conor jak zawsze rano zjawił się w moim pokoju zanim zdążyłam doprowadzić się do stanu człowieczeństwa, czy choćby się obudzić.

            - Wesołych świąt, kochanie – powiedział, wręczając mi nieduże pudełko. Podniosłam się i zabrałam się za rozpakowywanie prezentu. Upominkiem okazała się czerwona ramka, a w niej nasze wspólne zdjęcie, które należało do moich ulubionych.

            - Dziękuję – odparłam, przytulając Conora i całując go w policzek. Wyskoczyłam z łóżka i podeszłam do szafy, z której wyjęłam dość duże pudło, starannie zawinięte (nie, nie przeze mnie, zajęła się tym ekspedientka w sklepie, ja nie mam takiego talentu) w papier świąteczny. Podałam prezent Conorowi, którego niebieskie oczy błyszczały. Powoli odpakował prezent, starając się jak najmniej zniszczyć papier. Gdy w końcu z nim się uporał jego i moim oczom ukazało się pudło, a w nim gitara.

            - Dziękuję – powiedział, przytulając mnie mocno do siebie, trzymając w drugiej ręce gitarę.

            - Widziałam jak na nią ostatnio patrzyłeś w sklepie muzycznym – odparłam z uśmiechem. Lubię go uszczęśliwiać.

            Ubrałam się, chociaż Conor strasznie mi przy tym przeszkadzał i wyszliśmy na spacer. Całe miasto było spowite warstwą śniegu: dachy domów, drzewa, płoty, ławki. Na ulicach była już pośniegowa breja piasku zmieszanego ze śniegiem.

            Było mi zimno w dłonie, bo moje rękawiczki w magiczny sposób – ach ta świąteczna magia! – zniknęły. Conor jakby wyczytał mi to z myśli i włożył moją dłoń splecioną z jego do kieszeni jego niebieskiej kurtki. Drugą rękę włożyłam do swojej kieszeni, choć strasznie nie lubię nosić rąk w kieszeniach.

            Spacerowaliśmy miastem, rozmawiając na temat kolejnego coveru Conora jaki planuje nagrać. Lubiłam obserwować go, gdy nagrywa. Jest taki szczęśliwy, śpiewanie przychodzi mu równie łatwo, co oddychanie czy mówienie. Nie wiem jak to się stało, ale po chwili zabrnęliśmy na temat, o którym zwykle nie rozmawialiśmy: temat naszej przyszłości. Conor mówił o tym, że będziemy razem mieszkać, później mieć dzieci, którym jestem przeciwna, bynajmniej teraz. Nie wiem, czemu, ale bywało, że sama miałam takie wizje naszej wspólnej przyszłości: wspólne mieszkanie, praca – już nie wspólna – i pewnie później dzieci.

 Żyjemy chwilą, nie martwimy się o jutro, bierzemy z życia pełnymi garściami. Robimy to na co aktualnie mamy ochotę, nie zwracając uwagi na konsekwencje i to mi się podoba. Conor jest moją bratnią duszą, zna mnie lepiej niż ja sama i nie wyobrażam sobie życia bez niego. Mam nadzieję, że nigdy nie odejdzie.

*

Dziewiąty stycznia 2012roku

            Obudziłam się licząc, że Conor jest już w moim pokoju, jednak go nie było. Dziwne, pomyślałam. Spojrzałam na zegar wiszący na ścianie, który wskazywał jedenastą rano. Conor nigdy nie śpi do tej godziny. Chwyciłam komórkę i zadzwoniłam do Conora. Nie odebrał. Zawsze odbiera, gdy do niego dzwonię. Ubrałam się i nie jedząc śniadania poszłam do niego do domu. Mieszkał kilka domów dalej. Zapukałam do drzwi, a po chwili w drzwiach stanęła jego mama. Uśmiech zszedł jej z twarzy, gdy zorientowała się, że to ja, chociaż zwykle cieszyła się na mój widok.

            - Dzień dobry, jest Conor? – zapytałam.

            - Dzień dobry, Veronico. Nie, Conora nie ma. Wyjechał.

            - A kiedy wróci? – spytałam.

            - Nie wiem – odparła. – Do widzenia – dodała, powoli zamykając drzwi.

            - Do widzenia – mruknęłam.

            Wróciłam do domu, zastanawiając się, gdzie wyjechał Conor. Wiedziałam, że jego matka coś przede mną ukrywa. Zna prawdę. Wie gdzie on jest i kiedy wróci, ale nie chce mi powiedzieć. Przecież wiedziałabym, że Conor gdzieś jedzie jeszcze zanim by jej o tym powiedział. Conor nie zostawiłby mnie ot tak, samej…

______________
Oto przed Wami pierwszy rozdział. U góry jest zakładka "fabuła", w której można przeczytać, co będzie się działo. Mam nadzieję, że pierwszy rozdział się Wam podoba. 
Kisses. <3